Κοίτα το το βλαστάρι σου. Το μεγάλωσες στα πούπουλα. Στα χάδια, στα όπα-όπα. Να μην τού λείψει στάλα από τη δηλητηριώδη σου μητρική αγάπη. Να μη σού πούνε τίποτε κακό για το καμάρι σου. Το παλικάρι σου. Τον έκανες ένα Χαλβά Φαρσάλων, ένα μουλιάπα, έναν ανίκανο να κάνει κάτι στη ζωή του.
Τα κορίτσια στη γειτονιά τον έπερναν πάντα στο ψιλό. Δεν ήξερε να βάλει δέκα λέξεις στη σειρά. Θύμωνες και φώναζες πως το παιδί σου είναι άντρας. Κι όχι φλωράκι, όπως τον γιουχάϊζαν τ'άλλα παιδιά στο σχολείο. Λες ότι αυτό έφταιγε που δεν πήγε μπροστά στα γράμματα. Ναι, ναι, σωστά!
Και το καμάρωσες όταν ήρθε και σούπε πως, τώρα μάνα, έγινε άντρας και θα πάει εκεί που οι άντρες ανήκουν. Οι ζόρικοι, οι αληθινοί, οι σκληροί! Θα πάει λέει, στα ΜΑΤ! Και συ φούσκωσες σαν το παγώνι που το σπλάχνο σου έγινε κάτι! Λες και ό,τι σκουπίδι κι αν γινόταν, δεν θάταν κι αυτό... κάτι!
Κοίτα τον τώρα! Μια γυναικούλα, ταμπουρωμένος μέσα στις στολές και τις προστασίες για τα τετοιάκια του (τι την χρειάζεται αλήθεια;), κράνη, μάσκες, περικνημίδες, μπας και του κάνουνε κανένα βαβά τα παλιόπαιδα, κοίτα τον τι παλικαρίσια, τι αντρίκια που βαράει με τον κόπανο, το γυμνό ξαδέρφι του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου